Świadomość bycia chorym sprawiła, że nie chciałem  angażować się w międzyludzkie relacje i  obarczać innych swoją chorobą.
Nie śmiałem, a może właściwie bałem się marzyć czy myśleć o założeniu rodziny – byłem pewny, że skoro jestem chory to “nie mam do tego prawa’. 
Minęło kilka lat…..i dzisiaj mam wspaniałą rodzinę. Kochającą i wspierającą żonę i cudowną córeczkę. 
Moje dziewczyny – tak je nazywam – są najdzielniejszymi kobietami na świecie. Dzielnie radzą sobie same, kiedy ja kolejny raz jestem w szpitalu. Traktują mnie normalnie i nie mam taryfy ulgowej – za to też je kocham.
Świadomość tego, że może mnie nie być …  kiedy ja tak bardzo chcę żyć.

Chciałbym patrzeć jak dorasta moja córka, być na rozdaniu świadectw i poznać jej pierwszą miłość.
Chciałbym móc mojej żonie podarować kwiaty na Dzień Kobiet i uczcić kolejną rocznicę ślubu….